चाऽल बाऽऽई चाऽऽल !

काय कळेना पण गाण्याचे नी आमचे चांगलेच लागेबांधे आहेत. आता हेच बघाना आमची अप्सरा, सॉरी ,सॉरी , आमची अ‍ॅक्टिव्हा आली त्याच्या आदल्याच दिवशी सोसायटीच्या पूजेमधे अप्सराऽऽ आऽऽऽली ह्या गाण्याने कान किटेस्तोवर पछाडलं होतं

नेमका आम्हाला तेव्हाच, ’होणाऽऽर, होणाऽऽर , डिलिव्हरी होणार ’ असा फ़ोनवा आला आणि आम्हाला चक्क तेव्हा ते ’अप्सरा आली’च्या जागी ’अ‍ॅक्टिव्हाऽऽ आऽलीऽऽ ’ ऐकू यायला लागलं.
अ‍ॅक्टिव्हाऽऽ आऽऽली होऽऽऽ अंगणी
होऽऽ होऽऽ "अ‍ॅक्टिव्हाऽऽ आऽऽली होऽऽऽ अंगणी" असा जयघोष करत आऽऽली एकदाची आमची दुचाकी, बरोब्बर ९ महिन्यांच्या प्रतीक्षेनंतर.


ज्यांना ज्यांना माहीत होतं ते मुद्दाम येता जाता "काय कधी डिलिव्हरी? ९ महिने झाले ना आता? "
असले पाणचट, फडतूस विनोद करून हैराण करायचे. त्या सगळ्यांना जमेल तिथे जमेल तेव्हा गाठून "झाली हो सुखरूप डिलिव्हरी. बाऽळ बाळंतीण सुखरूप एकदम" अशा थाटात उत्तर देऊन ह्या "डिलिव्हरीची खबर" देऊन झाली.

ती आठवड्याभरात येणार ही बातमी पक्की होताच मी माझं लर्निंग लायसन्स काढून घेतलं.

लेकीचं मला बजावून झालं "आई, तू पटकन शिकून घे हं, मला तुझ्याच मागे बसून जायचंय सगळीकडे. बाबाच्या नाही! "

सासूबाईंचं पण कमेंटून झालं "तू आपली शिकून घेच लवकर, मला तुझ्यामागे बसून मंडळात जाता येईल. ह्याला नको मस्का मारायला दरवेळी. रिक्षाचापण खर्च वाचेल कितीतरी!"


"होऽऽ होऽऽ मी शिकणारच" म्हणत त्यांना दिवा स्वप्न बघत तसंच ठेवून मी मला शिकवणार कोण पण? ह्याच्यावर विचार करायला लागले.

"मला शिकवायला जमेल तुला? " मी ह्याला विचारताच. सोप्प आहे गं, ही काय गिअर्ड व्हेईकल नाही. सायकल येते ना? मग जमेल तुला."

आता आली का पंचाईत. ’सायकल येते ना’ला ’हो’ उत्तर द्यावं तरी चूक आणि कधीकाळी चालवली होती की , हे  आठवून  नाही तरी कसं म्हणणार? शेवटी "येते रे ,  म्हणजे येत होती, लहानपणी तरी. आता सवय सुटलेय म्हणून माहीत नाही" असं उत्तर देऊन मोकळी झाले.


त्यावर "सायकल आणि पोहणं ह्या बाबतीत, तेव्हा येत होतं आता विसरले बिसरले असा प्रकार नसतो बाईसाहेब. एकतर येते तरी नाहीतर नाही तरी!" असा प्रतिटोला ऐकावा लागला नवरोबाकडून.

तेव्हढ्यात धाकटे बंधुराज नेमके कोणत्या तरी कामानिमित्त आमच्या घरी हजर झाले आणि भाचीकडून "आई टुव्हिलर शिकऽणारेऽऽ" ही बातमी कळल्यावर "तुझ्या आईला, आधी माझी सायकल चालवून बघायला सांग" अशी मुक्ताफळे उधळून मोकळे झाले.

"ही धाकटी भावंडं टपूनच बसलेली असतात नेहमी, मौका मिळताच चौका मारायला" मी मनातल्या मनात धुसपुसत मनातच म्हटलं, कारण तेव्हा नवरा आणि भाऊ अशी युती झालेली होती.


"काय रे हिने सायकल चालवलेय म्हणतेय लहानपणी. हे खरंय ना? " ह्याने आता भावालाच साक्षीदार करत विचारलं.

"बहुतेक. " त्याने खांदे उडवत उत्तर दिलं आणि मी त्याच्या पुढ्यात ठेवलेल्या चिवड्यावर लक्ष केंद्रित केलं.

इकडे ह्याला शंका यायला लागली त्याच्या उत्तराने. सख्या धाकट्या भावाला नीट आठवत नाही, बहुतेक असं उत्तर येतंय म्हणजे नक्कीच दालमे काला है कुछ.

त्याने परत एकदा "बहुतेक म्हणजे? " असं भुवया उडवत विचारलं.

"बहुतेक म्हणजे... हे आपलं तशी चालवायची ती. म्हणजे आम्ही दोघेही चालवायचो भाड्याने सायकल आणून. पण ही आणि हिच्या मैत्रिणी ताईगिरी करायच्या नी मला द्यायच्याच नाहीत जास्त वेळ म्हणून मी आईकडून वेगळे पैसे घेऊन दुसरी सायकल भाड्याने घेऊन यायचो. ह्यांच्यामध्ये कोण पडेल? पण चालवलेय ताईने तेव्हा. पण घरासमोरच्या रोडवर. गर्दीत कधीच नाही."  भावाने साक्ष तर दिली मी चालवलेली ह्याची पण त्यात आणिक स्वत:चं टुमणं पण जोडलं गरज नसताना. म्हणजे लहानपणीच्या ताईगिरीचा सूड तर घेतला पण चिवड्याचीही बूज राखायची म्हणून बाजूही घेतली.

"बरं बरं, पण चालवलेय हे तर सिद्ध होतंय ना ह्यातून. गर्दीत चालवायला लागलीच नाही कधी तर कशाला जाईन मी गर्दीत?" मी माझा राग पुरेसा व्यक्त करत म्हटलं.

"आणि एकदा समोरून रिक्षा आल्यावर सायकलला ब्रेक लावायचं सोडून सायकल टाकून देऊन बाजूच्या गटाराच्या पलीकडे लॉंग जंप मारलेलीस. ते आठवतंय का ताई? "

ह्या भावांना पण ना, नको तेव्हा नको त्या गोष्टी बरोब्बर आठवत असतात.

"असं असेल तर तू आधी सायकलच चालवून बघ. मी नवीन गाडी नाही देणार हातात तुझ्या शिकायला. "
ह्याने मी नवीन गाडी अशी टाकून उडी मारून बाजूला होतेय हे इमॅजीन करून आधीच घाबरून निर्वाणीचं सांगून टाकलं.

"बरं मग सायकल भाड्याने आणूयात, की नवीन? " मी आपलं माझं घोडं जमेल तेव्हढं दामटवत म्हटलं.

बाजूला लेक उभी होती. तिच्या चेहर्‍यावर "आई शिकणार कधी नी मी तिच्यामागे बसणार कधी? " हे प्रश्नचिह्न सहज वाचता येत होतं. शेवटी तिच्यापरीने तिने "आई मी शिकवते तुला सायकल. सोप्पी असते. माझी सायकल चालवून बघतेस का? त्याला दोन सायडींग व्हील पण आहेत म्हणजे पडणार नाहीस!" म्हणत तोडगा सुचवला.

तिच्या सूचनेवर नवरा आणि भाऊ दोघांनाही खुदखुदायला निमित्त मिळालं.

"होऽऽ होऽऽ, तसंच करावं लागणारसं दिसतंय तुझ्या आईला." भावाने पुन्हा एकदा मला चिडवायची संधी साधत म्हटलं.

"काही गरज नाही तुम्हा दोघांच्याही सल्ल्याची नी मदतीची. आणि होऽऽ , नव्यीन ग्याऽडी , नव्यीन गाऽऽडी लावू नकोस टुमणं सारखं , ठेव तुझी गाडी तुझ्याचकडे. मी शिकेन तिच्याशिवाय. "  मी म्हटलं खरं तोर्‍यात पण गाडीशिवाय शिकणार कशी? हा प्रश्न मनात डोकवतच होता.


गणेश मंदिरात निर्माल्य द्यायला गेले तेव्हा समोरच्या दुकानाबाहेर पाटी वाचली "टू व्हिलर ट्रेनिंग... महिलांसाठी खास महिला शिक्षिका. सायकल येत नाही? नो टेन्शन. "

जे बात्ते! माझ्यासारखीच सायकल न येणारी तरीही टू व्हिलर शिकू पाहणारी जमात ह्या भुतलाववर , नव्हे ह्या माझ्या गावामध्येच आहे. व्वा व्वा! बरी सोय झाली. आता मी टेचात सांगू शकते दोघांनाही - नही चाहिये तुम दोनोकी मेहेरबानी" असं मनात म्हणत मी त्या दुकानात शिरले.

त्यांचे नियम, फी इत्यादी माहिती करून घेऊन मी अ‍ॅडव्हान्स मनी भरून तिथून बाहेर पडले ती मनातल्या मनात त्या टू व्हिलवर सवार होऊनच.

तिथे महिलांसाठी खास महिला प्रशिक्षक लिहिलं होतं तरी बाजूला एक स्टार पण काढलेला होता कंडीशन्स अप्लाय सारखा, जो मला इनिशिअल मनी भरल्यावर मग कळला. म्हणजे मीच त्या दिवास्वप्नातून जागं झाल्यावर, मग झालेल्या प्रश्नोत्तरांच्या क्लासात कळला. महिला प्रशिक्षिका फक्त फोर व्हिलरसाठी आहेत,
टू व्हिलरसाठी नाहीत.

आता बोंबला, मला प्रशिक्षिकाच हवी होती, प्रशिक्षक नको होता. पैसे नॉन रिफंडेबल होते , मग म्हटलं , काय फरक पडतोय, ट्रेनिंगचं एक सेशन करून बघूयात झालं.

मनातल्या मनात गाडी चालवतच घरी आले. आल्या आल्या लेकीला नी सासूबाईंना ट्रेनिंगचं सांगून झालं. दोघींनीही पुन्हा एकदा गाडीवर माझ्यामागे बसून इथे तिथे जायची स्वप्नं बघायला सुरुवात केली.

आधी ह्याला सांगणारच नव्हते, म्हटलं फायनल शिकून झालं की मगच "ल्ले अब बोल" स्टाइलमधे सांगूयात. पण पोटात माईना म्हणत त्यालाच काय पण भावालाही सांगून झालं.

"क्काय? टुव्हिलर साठी शिक्षक? पैसे वर आलेत तर मला दे!" दोघांचीही रिऍक्शन एकच, म्हणे आम्ही शिकवलं नसतं का?

"अरे मग त्या दिवशी का खदाखदा हसत मला कोपरखळ्या मारत होतात. म्हणे सायकल शीक आधी. म्हणे नव्यीन ग्याडी नाही देणार पाडायला!"

"किती भरलेस पैसे? "

"१०० रुपये!" मी म्हटलं

"नशीब, आता काहीतरी कारण सांगून पुढे ढकल ट्रेनिंग नी बाकीचे पैसे नंतर देऊ म्हणून टाळ. मी शिकवतो तुला!" इति नवरोबा.

ट्रेनिंग सुरू व्हायला तसाही आठवडा होता म्हटलं बघूयात , आठवडाभरात काय दिवे लागतायत म्हणत मी पण तयार झाले.


दिवस पहिला, आम्ही गाडी घेऊन त्यातल्या त्यात कमी गजबज असलेल्या रस्त्यावर श्रीगणेशा करायला गेलो. बेसिक माहिती घेऊन मी अटेन्शनमधे बसले पुढे, हा पिलीयन रायडर झाला. मी अ‍ॅक्सलेटर रेझ केला आणि झुऽप्प, गाडीने जो पिक अप घेतला त्याने मी जी तंतरले त्यामुळे ह्याच्या "अगं स्पीड कमी कर" ह्या सांगण्यावर मी अ‍ॅक्सलेटर चुकून उलट्या दिशेने फिरवून स्पीड वाढवला. त्याने पटकन ब्रेक दाबून कंट्रोलमधे आणायचा प्रयत्न केला पण तोपर्यंत आमचा गाडीसकट दुबुच्चा झालेला होता. आम्हाला आणि गाडीला तीट लागली होती. मग एकदा कोणाचा तरी सल्ला आठवून बॅलन्स जमेपर्यंत ह्याने नुसतीच गाडी ढकलायची मागून नी तो लेकीला सायकल शिकवताना कसं मागे मागे पळतो सायकल धरून तसं करून बघितलं.

आजूबाजूला हा फुकटातला सिनेमा बघायला प्रेक्षक जमू लागले तसं आम्ही घरचा रस्ता धरला. ह्याने पुन्हा एकदा "सायकल आणायची का खरंच?" असं काकुळतीला येऊन विचारलं.

पुढचे दोन दिवस हातापायाला लागलेल्या तीटीवर औषध लावण्यात गेले.

मग बंधुराजांना ताईचा पुळका आला.

"ताई, एमायडीसीमधे जाऊ, मी शिकवतो तुला. जमेल, जमेल!" असा धीर दिला त्याने आणि मला अगदी अगदी उचंबळून आलं. लग्गेच कानात "ओवाळिते मी लाडक्या भाऊराया.. वेड्या बहिणीची रे वेडी माया" अशी प्रेमळ प्रेमळ गाणी वाजायला लागली.

एमायडीसीतला पहिला दिवस हाताला धरून मुळाक्षरं गिरवण्यात गेला. तिथे कोणी ओळखीचं नव्हतं म्हणून फुकट्या प्रेक्षकांना तुच्छं कटाक्ष टाकून हुडुत करणं शक्य होतं.

दोन दिवस बरे गेले मग कधी त्याला काही काम आलं , कधी मी वेळ नाहीच्या फेर्‍यात अडकले. मग पहिले पाढे पंचावन्न सारखी गत झाली.


मध्यंतरी सुटलेल्या पोटाकरता व्यायाम करण्याचा सल्ला बर्‍याच ठिकाणाहून आला. पोहायला येत नाही, जीममधे जायला वेळ नाही ह्या आणि अशाच सबबींमुळे एक एक करून दिलेले सल्ले फोल ठरवले गेले.

त्यातल्या त्यात "चालणे" हा सर्वात स्वस्त आणि मस्त व्यायाम असल्याचा सल्ला बर्‍याच मंडळींनी दिल्याने आणि अर्थातच त्याकरता मला मुद्दाम स्कील्ड एफर्टस घ्यावे लागणार नसल्याने मी त्यांच्या सल्ल्याला मान देण्याकरता सगळीकडे शक्यतो चालत जायचा निश्चय केला. तसाही दसर्‍याला काही नवा निश्चय करावा म्हणतात. पण आता आली का पंचाईत, गाडी शिकणार कशी? कारण जर गाडी चालवायला शिकले तर चालवायचा मोह होणार. चालवायचा मोह झाला की मग चालण्याच्या निश्चयाला सुरुंग लागणार. चालण्याचा निश्चय मोडला की मग पोट कमी कसं होणार?


तसंही सध्या आमच्या घरात पाहावं तेव्हा "चाऽल बाऽऽई चाऽऽल राधे चाऽऽल" हे गाणं वाजत असतं. आणि मी मगाशीच नाही का सांगितलं, गाण्याचे आमच्याशी असलेले लागेबांधे वगैरेऽऽऽ. म्हणून सध्या ही "राधा" चालतेय चालतेय.


तेव्हढ्याकरता केवळ मी माझ्या गाडी शिकण्याच्या इच्छेला ब्रेक लावायचं ठरवलंय सध्या. अहो! गाडी काय कधीही शिकता येईल, व्यायाम महत्त्वाचा. काय बरोबर ना?


लेखिका: कविता नवरे


५ टिप्पण्या:

क्रांति म्हणाले...

मस्त अनुभव कविता! खूप छान लिहिला आहेस.
मी जेव्हा सुरुवातीला लूना शिकायला नवऱ्यासोबत गेले तेव्हा त्याने स्पीड कमी कसं कमी करायचं ते सोडून बाकी बऱ्याच सूचना दिल्या, आणि मीही खरोखरच दणकून आपटले होते नव्या गाडीसह :)
मग चारचाकी शिकताना अगदी आवर्जून एकटी जात होते ;)

Shashank Gore म्हणाले...

मस्त च ... हसून हसून पोट दुखले .. specially ते जे आहे ... समोरून ऑटो आल्यावर सरळ सायकल टाकून पळाले .... gr8 :):)

विशाल विजय कुलकर्णी म्हणाले...

कविभाय, तुस्सी ग्रेट हो...
पन टेन्शन-वेन्शन नई लेनेका रे, बोलेतो एक डिरायवर रख लेने का, क्या....?
मंगता तो इस्वेस भायको बोलू क्या मई?

सुधीर कांदळकर म्हणाले...

हा हा हा हा ऽऽऽऽऽ

अमित गुहागरकर म्हणाले...

मस्त..! :)

समोरून रिक्षा येताच सायकलला ब्रेक लावायचं सोडून गटाराच्या पलीकडे जंप मारली. हा हा हा